Eigenlijk een beetje vreemd, het is mij namelijk niet met de paplepel ingegoten. Mijn vader had weliswaar een brommer, maar dit was alleen maar een noodzakelijk vervoermiddel.

Wel trok het mijn aandacht en dacht ik: “mocht ik ooit eens groot zijn dan …”

Naarmate de jaren vorderden nam de interesse alleen maar toe. Reeds op jonge leeftijd sleutelde ik aan brommers en het rijden vond ik geweldig. Ik kon dan ook niet wachten tot ik 16 jaar was en legaal mocht gaan rijden. De volgende stap was natuurlijk het echte werk; een motor. Thuis werd daar een beetje argwanend en bezorgd op gereageerd. We weten allemaal dat motorrijden vaak niet zonder gevaar is en op die leeftijd zie je het gevaar helemaal niet. In die tijd mocht je nog met een oefenvergunning de straat op als je rijlessen had, mits de motor voorzien was van een L plaatje. Op die manier kon je ervaring op doen binnen de gemeente, maar ook soms daar buiten (les bordje er af). Ik voelde me soms net Freddie Spencer als ik op de motor zat, regelmatig hing ik meer naast de motor dan dat ik erop zat. Wat Spencer kon dat kon ik toch ook? Het motorrijbewijs heb ik na een paar lessen gehaald.

Hierdoor werden andere dingen belangrijker: huisje , kids, noem het maar op. Mijn beschikbare tijd en geld gingen in deze jaren naar mijn gezin. Dus motor verkocht. Nadat de kinderen wat groter werden begon het toch weer te kriebelen om motor te rijden. Nu was er wel ruimte in het budget en beschikbare tijd om weer de weg op te gaan. Na lang zoeken heb ik een Honda CB 750 K2 uit 1975 gekocht; man, wat was ik blij. Velen hadden waarschijnlijk gezegd: “wat moet je met zo’n wrak, deze is rijp voor de schroot”. De motor was in een typische jaren ‘70 stijl met glitter-lak en zag er niet uit. Toch zag ik door de roest heen iets wat mij aantrok, een beeld van hoe de motor er uit zou kunnen zien. Het heeft uiteindelijk vele jaren geduurd voordat de motor het daglicht weer kon verdragen.

Maar dit was gelukkig maar van korte duur... Na enig speurwerk kwam ik op de site van MMVG terecht. En YES!!! Het was inderdaad mogelijk om op een verantwoorde manier nog steeds op de motor te gaan rijden. Het vooruitzicht dat ik weer op de motor kwam maakte het revalidatieproces ook een stuk prettiger!

Dat revalidatieproces verliep voorspoedig en de motorprothese werd gemaakt. Mijn oude motor (Honda CB 750 K2) heb ik met pijn in het hart verkocht, maar inmiddels had ik ook weer een nieuwe aangeschaft : een Honda CBF1000 met ABS. Deze zal om worden gebouwd voor rechtshandige bediening. Ik kon direct zeggen dat ik zeer enthousiast ben over de mensen binnen het MMVG team. Deze mensen weten exact wat motor rijden inhoudt. Het is niet in woorden uit te drukken wat het voor mij betekent om met een handicap nog steeds kunnen motorrijden.

Het kostte me de nodige moeite om te wachten tot het moment dat ik weer kon gaan rijden.

Op 13 juni 2007 krijg ik dan het verlossende telefoontje van Rob Janssen (ATA) “Bert je motor is klaar” en kan ik mijn baby (een CBF1000) weer ophalen. Als een kind zo blij ging ik naar Assen. Daar stond mijn motor al buiten op mij te wachten. De aanpassing is echt super geworden en oogt optisch ook nog eens zeer mooi. Als leek moet je zeer goed kijken om de aanpassing te zien. De schakelaars zijn van links naar rechts gegaan en van rechts naar links. Ook de koppeling is naar de rechterkant verhuist en wordt bediend door de duim.